Της Ευγενίας Τσομπανοπούλου
ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ – ΚΗΠΟΣ ΤΩΝ ΚΑΠΟΥΛΕΤΩΝ
ΡΩΜΑΙΟΣ: Ανατολή επρόβαλε, κ’ η Ιουλιέτα ήλιος!
Ας ήμουν εις το χέρι της μαντήλι, να εγγίζω
το μάγουλόν της το γλυκόν!
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: Αχ…
Ρωμαίε, ω Ρωμαίε! Καίγομαι, λιώνω, χάνομαι…
με πείραξε η ζέστη! Άσε τα γλυκανάλατα, τους ήλιους, τα φεγγάρια
φέρε μου κάτι για να πιω, να δροσιστώ η γυναίκα
τρία πλυντήρια πάτησα, κόρωσα η κοκέτα!
Πίνα Κολάντα φέρε μου, με ρούμι, με καρύδα
τρεις ομπρελίτσες στη σειρά, και ξηροκάρπια δίπλα!
ΡΩΜΑΙΟΣ: Μου ομιλεί! Μου ομιλεί! Ευλογημένη, ευλογημένη νύχτα! Πώς φοβάμαι, μην, όντας νύχτα, όλ’ αυτά είναι μόνον όνειρο!
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: (Ωχ… Έπεσα στην περίπτωση, και το’ πε η παραμάνα
ποιον πήγες και ερωτεύτηκες; Το ψώνιο τον Ρωμαίο;
Βούιξε το βασίλειο, ειν΄ το παιδί βλαμμένο!)
Ω, Ρωμαίο, Ρωμαίο, γιατί να είσαι ο Ρωμαίος;
ΡΩΜΑΙΟΣ: Αχ Ιουλιέτα, Ιουλιέτα... γιατί να είμαι ο Ρωμαίος;
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: (Εντάξει… ‘’Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα’’)
Αγαπημένε μου άρχοντα, καμάρι μου, Θεέ μου!
το καλοκαίρι ήρθε πια, κοράκιασα καλέ μου!
Πες μου τι έχεις κατά νου; Πού θα με ταξιδέψεις;
Μύκονο; Πάρο; Αμοργό; Στην Ίο; Σαμοθράκη;
Ή μήπως στην Άνδρο θα με πας; Να δω τη Μενεγάκη;
Από την άλλη, αν δε θωρείς Αιγαίο μεριά να πάμε
γουστάρω και Χαλκιδική… εκεί θα τα χαλάμε;
ΡΩΜΑΙΟΣ: Ω Ιουλιέτα μου, κ' εσένα ξεχειλίζει
από χαράν το στήθος σου; Όπως το ιδικόν μου;
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: Μα πόσο γκάου είσαι πια; Βαρέθηκα χρυσέ μου!
Όλο γι ‘αυτά θα λέμε πια; Κάτι πιο ενδιαφέρον;
Ας πούμε για το γάμο μας, που όλο και σωπαίνεις…
την ημερομηνία να ορίσουμε… ΕΛΑ ΕΔΩ… ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙΣ;
ΡΩΜΑΙΟΣ: Νιώθω τα μάτια μου βαριά, μου έλειψε ο ύπνος,
πηγαίνω, φεύγω, βιάζομαι να κοιμηθώ ο καημένος.
Με μέθυσαν τ΄ αρώματα, της νύχτας… τα δικά σου
και πλέον εκουράστηκα να στέκομαι μονάχος…
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: Ρωμαίε άστα τα σάπια σου, αρλούμπες λες μεγάλες
τον Ουίλλιαμ θα παντρευτώ, που θα με πάει στις Κάννες!
Άντε και πια δεν σε μπορώ, μου έσπασες τα νεύρα!!!
Πιο χλέμπουρα από εσένανε, δε βρήκε άλλη γυναίκα!
ΡΩΜΑΙΟΣ: Ανατολή επρόβαλε, κ’ η Ιουλιέτα ήλιος!
Ας ήμουν εις το χέρι της μαντήλι, να εγγίζω
το μάγουλόν της το γλυκόν!
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: Αχ…
Ρωμαίε, ω Ρωμαίε! Καίγομαι, λιώνω, χάνομαι…
με πείραξε η ζέστη! Άσε τα γλυκανάλατα, τους ήλιους, τα φεγγάρια
φέρε μου κάτι για να πιω, να δροσιστώ η γυναίκα
τρία πλυντήρια πάτησα, κόρωσα η κοκέτα!
Πίνα Κολάντα φέρε μου, με ρούμι, με καρύδα
τρεις ομπρελίτσες στη σειρά, και ξηροκάρπια δίπλα!
ΡΩΜΑΙΟΣ: Μου ομιλεί! Μου ομιλεί! Ευλογημένη, ευλογημένη νύχτα! Πώς φοβάμαι, μην, όντας νύχτα, όλ’ αυτά είναι μόνον όνειρο!
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: (Ωχ… Έπεσα στην περίπτωση, και το’ πε η παραμάνα
ποιον πήγες και ερωτεύτηκες; Το ψώνιο τον Ρωμαίο;
Βούιξε το βασίλειο, ειν΄ το παιδί βλαμμένο!)
Ω, Ρωμαίο, Ρωμαίο, γιατί να είσαι ο Ρωμαίος;
ΡΩΜΑΙΟΣ: Αχ Ιουλιέτα, Ιουλιέτα... γιατί να είμαι ο Ρωμαίος;
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: (Εντάξει… ‘’Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα’’)
Αγαπημένε μου άρχοντα, καμάρι μου, Θεέ μου!
το καλοκαίρι ήρθε πια, κοράκιασα καλέ μου!
Πες μου τι έχεις κατά νου; Πού θα με ταξιδέψεις;
Μύκονο; Πάρο; Αμοργό; Στην Ίο; Σαμοθράκη;
Ή μήπως στην Άνδρο θα με πας; Να δω τη Μενεγάκη;
Από την άλλη, αν δε θωρείς Αιγαίο μεριά να πάμε
γουστάρω και Χαλκιδική… εκεί θα τα χαλάμε;
ΡΩΜΑΙΟΣ: Ω Ιουλιέτα μου, κ' εσένα ξεχειλίζει
από χαράν το στήθος σου; Όπως το ιδικόν μου;
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: Μα πόσο γκάου είσαι πια; Βαρέθηκα χρυσέ μου!
Όλο γι ‘αυτά θα λέμε πια; Κάτι πιο ενδιαφέρον;
Ας πούμε για το γάμο μας, που όλο και σωπαίνεις…
την ημερομηνία να ορίσουμε… ΕΛΑ ΕΔΩ… ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙΣ;
ΡΩΜΑΙΟΣ: Νιώθω τα μάτια μου βαριά, μου έλειψε ο ύπνος,
πηγαίνω, φεύγω, βιάζομαι να κοιμηθώ ο καημένος.
Με μέθυσαν τ΄ αρώματα, της νύχτας… τα δικά σου
και πλέον εκουράστηκα να στέκομαι μονάχος…
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: Ρωμαίε άστα τα σάπια σου, αρλούμπες λες μεγάλες
τον Ουίλλιαμ θα παντρευτώ, που θα με πάει στις Κάννες!
Άντε και πια δεν σε μπορώ, μου έσπασες τα νεύρα!!!
Πιο χλέμπουρα από εσένανε, δε βρήκε άλλη γυναίκα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.